Türkiye’de engelli olmanın zorluğunu hepimiz biliyoruz, engelli olmak acıtmıyor canımızı ama toplumun ve birçok yanlış politikanın bizi üzdüğü hatta toplumdan sosyal hayattan uzaklaştırdığı bir gerçek.
Sorunun kaynağı engelliyi anlamak ve kabul etmekten Geçiyor…
Ailenin ve toplum engelliye bakış açısı..?
Birçok insan doğuştan yada sonradan engelli olabiliyor, bu engel durumları kimi zaman çok ağır kimi zaman daha hafif şekillerde görünüyor ama engel durumu ne olursa olsun engelli insanın bunu kabul etmesi, bu duruma alışması, hayatını bu engelle devam ettirmeye çalışması hiçte kolay olmuyor, bu konularda pisikolojik destek almayan engelli sorunlarını tek başına halletmeye çalışırken toplumun bakış açısı yüzünden kendini dışarıdan ve toplumdan soyutlayarak kendini resmen dört duvar arasına mahkum ediyor.
Engelliyi anlamak aileden başlaması gereken bir konudur başta ailesi evdeki yaşayan engelli bireyin sorunlarını anlamalı sıkıntılarına çözüm üretmeli ve ona engelli olduğunu hissettirmeyecek şekilde davranmalı, engelliye acıyan gözlerle değil onun her konuda başarılı olabileceğini vurgulamalıdır.
Türk toplumunda engelliye bakış açısını bilmeyen yoktur yolda bir engelli görseler hemen eline üç beş kuruş bozukluk sıkıştırarak gönlünü etmeyi kendine ilke edinen insanlar karşısındaki engellinin adeta dilencilik yaptığını düşünmektirler bunun içinde acıyarak eline para tutuştururlar, bu en büyük yanlışlardan biridir.
Diğer bir yanlış konu ise acıyarak bakan gözler, vah zavallım dermiş gibi bir surat ifadesi, buna benzer birçok konuda ki yapılan yanlış davranışlar engellileri sosyal hayattan uzaklaştırıp dört duvar arasına mahkum etmektedir.
Sonradan yada doğuştan engelli bir insan engellini yenmeye ve bir süre önce uzak kaldığı sosyal hayata adapte olmaya çalışırken ailenin ve toplumun yanlış bakış açısı yüzünden kendini içine kapatmaktadır.
Kısaca engelliyi anlamayan bir toplum olduğumuz sürece engellileri aramızda göremeyeceğiz.
