İnsanlar, yaşamları boyunca, sürekli bir mücadele içerisindedirler. İşte, bu mücadeleyi sürdürürken de, yaptığımız hatalar ve yanlışlarla tecrübe kazanırız. Aslında bütün tecrübeler, hataya dayalıdır. Yapılan yanlışlardan , hatalardan doğruyu bulmaya çalışırız.
Bazen ise öyle zamanlar olur ki, ne yaparsak yapalım bir çözüm yolu bulamayız. İşte burada çaresizlik dediğimiz duygu ortaya çıkar ve biz elimiz kolumuz bağlanmış gibi aciz kalırız. Bir çözüm yolu bulamayız. Böyle durumlarda kendimizi çaresiz, güçsüz ve bitkin hissederiz. Aslında çare içimizde, kendimizdedir, ama biz onu bulamayız.
Korku ile panik de birleşince ezberlediğimiz ya da bildiğimiz şekilde davranırız. Sonunda da defalarca yaptığımız halde yanlışlarımızı, ya da beğenmediğimiz olayları düzeltemez başaramayız.
Tekrar, tekrar denemelerle de, hiçbir şeyin değişmediğini gördüğümüzde de ne yaparsam yapayım nasılsa olmuyor diyerek, ezberlediğimiz, yada kabullendiğimiz yaşama devam ederiz. İşte bu durumda, kişinin olayların kendi kontrolünde olmadığına inanıp kabullenme ve deneme cesaretini yitirmesine, ”öğrenilmiş çaresizlik” diyoruz…
HAYATTAKİ MÜCADELENİZİN VE UMUDUNUZUN SÜREKLİ OLMASI DİLEĞİ İLE…
