Bir pazar günüydü hava çok soğuktu İstanbul da çok bilinen bir alışveriş merkezine gezmeye gitmek için yola çıkmıştım mahalleden bindiğim otobüsten alışveriş mağazasına yakın bir yerde indim kaldırımdan alışveriş merkezine doğru devam ederken dizlerinde battaniye önünde ufak bir tezgah tezgahta ise kıvır zıvır malzemeler vardı çakmak, tarak, selpak vesaire döndüm ve adamın gözlerine baktım gözlerinde o kadar büyük bir hüzün vardı ki dayanamadım ve merhaba dedim. Yaşlı adam da bana merhaba diyecek cevap verdi sonra ben geçmiş olsun Allah şifa versin hastalığınız nedir neden bu havada buradasınız diye sordum. Yaşlı adam sesi titreyerek cevap verdi; yalnız yaşıyorum çocuklar baba demiyor eşimde bıraktı gitti bende karnımı doyurmak için biraz da vakit geçsin diye buradayım işte dedi. Peki dedim engeliniz yada bu durum nasıl ne zaman oldu dedim. Adam gözlerinden iki damla yaş dökülerek şunları söyledi; Bu soğuk havada burada olmamım bu hale gelişimin sebebidir zaten engelli oluşum dedi. Nasıl yani diye sordum? Bir trafik kazası sonucu bu hale geldim birkaç yıl oldu kaza geçirmeden yani bu tekerlekli sandalyeye mahkum olmadan önce bir oğlum bir kızım baba diye benim için can atarlardı eşim yanımdaydı her zaman benim için elinden geleni yapardı bu kazadan sonra oğlumda kızımda kaçtılar uzaklaştılar benden hadi çocuklarım gitti de 35 yıllık eşim bile ben düştüm diye beni bıraktı ya işte beni o daha çok yıktı diye anlattı ve devam etti bu hayatta evladın da olsa eşin dostunda olsa zor duruma gelince yanında kimse olmuyor Allah Kimseyi düşürmesin kardeşim dedi. Adam sözlerini bitirmişti gözlerindeki hüzün yaş olmuş damla, damla akıyordu tüm bu olanlardan sonra sadece Allah Yardım etsin diyerek oradan uzaklaştım ve anladım ki bu hayatta eşi dostu kötü günde kara günde tanıyorsun gerçek yüzlerini düşüncelerini zor günlerde anlıyorsun hayatımda unutamadığım bir anı olarak kalan bu olayı sizinle de paylaşmak istedim.
